Frank Lloyd Wright

Podobnie jak architekci francuscy, amerykański architekt Frank Lloyd Wright dochodzi do wniosku, że warunki nowych czasów powinny znaleźć swój wyraz w architekturze, wynikający z nich w równie naturalny sposób jak sztuka średniowieczna wyszła z życia swojej epoki. F. L. Wright przyjął pierwszy ok. 1900 roku, jako cel swej twórczości, architekturę powstającą w sposób naturalny i logiczny, zarówno z istoty swego celu, jak i wszelkich stwarzających ją warunków, a więc zarówno z otoczenia, jak i z zastosowanych materiałów techniki. Architektura tak ujęta powinna wynikać z funkcji, jaką ma pełnić sam budynek, poszczególne jego części elementy, z których jest zbudowany. F. L. Wright pierwszy szuka wartości estetycznej budynku nie w ozdabianiu go w przebrzmiałe formy klasycyzmu czy w dekoracyjne szczegóły secesji, ale w uzyskaniu istotnej wartości materiału i konstrukcji, bryły i przestrzeni, gładkiej płaszczyzny ściany, belki i otworu. W architekturze Wrighta uwydatnia się konstrukcja i materiał w czystej formie, czysty żelbet (belki i płyty) przy kamiennej surowej ścianie, czyste drewno przy wielkiej przeszklonej powierzchni. Architektura ta przez długi czas nie znajduje szerszego zastosowania w Stanach Zjednoczonych, przyjmuje się natomiast stosunkowo łatwo w Holandii. Propagatorem nowej szkoły staje się tam arch. Berlage po zetknięciu się z Wrightem. Tworzy się nowy radykalny kierunek reprezentowany przez młodszych architektów holenderskich , jak J. P. Oud, J. A. Brinkmann, L. C. van der Vlugt i W. M. Dudok. Wymienić tu należy również architektów niemieckich jak W. Gropius, Miess van der Rohe, J. Neutra, radzieckich, jak Barchin , Wiessnin i inni, a przede wszystkim zaś prekursora i teoretyka tego kierunku, wspomnianego już francusko-szwajcarskiego architekta Le Corbusiera. W wielu rozprawach Le Corbusier ujął podstawowe zasady nowoczesnego kierunku w architekturze, posuwając się dużo dalej niż pierwotnie Wright. Głosi on, przytaczając dzieła inżynierów konstruktorów o wybitnych nieraz wartościach estetycznych, że najbardziej celowe rozwiązanie, wynikające z funkcji i tworzywa, będzie również estetyczne. W swojej twórczości Le Corbusier dawał wyraz wpływowi maszyny i nowej techniki budowlanej na rozwój żelbetu, hołdując dążnościom ekonomicznym przez stosowanie prawie wyłącznie linii prostej i gładkiej płaszczyzny. Teorie Le Corbusiera znalazły podatny grunt wśród młodych architektów lat dwudziestych naszego wieku. Tworzą się grupy międzynarodowych kongresów nowej architektury. W Polsce powstaje grupa Praesens (Syrkusowie, Lachert i Szanajca, i Niemojewski). [więcej w: flextronics tczew, blachodachówka ceny, kahrs podłogi ]